Co działo się na nizinie polskiej w okresie 10 000 p.n.e. – 1700 p.n.e. ?

W dużym uproszczeniu i takowym skrócie mogło to wyglądać następująco: około 10 000 p.n.e. lodowiec cofa się z terenów współczesnej niziny polskiej. Część dawnych paleolitycznych łowców podąża za grubym zwierzem na północ, część pozostaje i przystosowuje się do nowych warunków klimatycznych (mezolit i neolit) i nowych źródeł pożywienia (ryby i średniej wielkości zwierzęta). Te grupy praludzi wytworzyły na nizinie polskiej kulturę w nomenklaturze archeologicznej nazywaną kulturą pucharów lejkowatych. Około 2500 p.n.e. na obszarze niziny polskiej pojawia się kultura amfor kulistych, a w tym samym okresie od wschodu, przekraczają Bug ludy koczownicze posługujące się koniem, które najwyraźniej dominują nad dotychczasowymi gospodarzami (patrz znalezisko w Gródku Nadbużnym powiat Hrubieszów). W nomenklaturze archeologicznej kulturę tę nazwano kulturą ceramiki sznurowej. Cechą charakterystyczna przybyłych koczowników miał być topór o specyficznym kształcie dlatego też funkcjonowała nazwa kultura toporów łódkowatych (Bootaxkultur). Co ciekawe w Internecie na ten temat nic nie ma! Topory te miano znajdować na terenach współczesnych: Czech, Polski Niemiec, Holandii, Szwecji, Finlandii i Ukrainy). W końcu około 1800 p.n.e. na terenie współczesnego Śląska i Małopolski pojawia się tajemniczy lud, który używa ochraniaczy na przedramię do strzelania łuku, wywodzi się najprawdopodobniej z półwyspu iberyjskiego, a w nomenklaturze archeologicznej zaliczani są do kultury pucharów dzwonowatych. Jednocześnie w tym samym czasie pojawia się kultura osad wydmowych.